Ποια δημοκρατία ;


Είναι ορισμένα πράγματα που πρέπει να ξεκαθαριστούν από την αρχή. Πρώτα το καθεστώς που σήμερα έχει όλος ο δυτικός κόσμος και ακούει στο όνομα κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν είναι κατά κανένα τρόπο με αυτό που οι αρχαίοι Έλληνες ονόμαζαν δημοκρατία. Στον σημερινό δυτικό κόσμο δεν υπάρχει η δυνατότητα να παίρνει αποφάσεις ο δήμος δηλαδή ο λαός. Αντί για αυτό έχουμε να κυβερνά μια αριστοκρατία. Τυπικά το κριτήριο για την επιλογή των αρίστων είναι η γνώμη των πολλών. Όντως ψηφίζουμε κάθε τέσσερα χρόνια.
Με τον όρο δημοκρατία συχνά εννοούμε και τις όποιες ελευθερίες απολαμβάνουμε σαν πολίτες. Είναι όμως γνωστά όλα αυτά και ουδόλως θα ήθελα να εναντιωθώ ούτε στο ελάχιστο με τις ελευθερίες που απορρέουν από αυτή την έννοια της δημοκρατίας. Τίποτε δεν είναι ποιο λάθος από την μονοπώληση της αλήθειας από τους «φωτισμένους σωτήρες» του κόσμου. Τα δεινά που προκάλεσαν στον κόσμο μας είναι τόσο πολλά που δεν μας παίρνει για άλλα τέτοια πειράματα.
Αυτό που θέλω να θέσω για συζήτηση είναι τα δόγματα που δεχόμαστε σήμερα και που ουσιαστικά έχουν γίνει εργαλεία στα χέρια των καταχραστών της εξουσίας. Πρόκειται για αρχές που δεν τις συζητάμε και αν κάποιος προσπαθήσει να τις θέσει υπό αμφιβολία κινδυνεύει να κατηγορηθεί για φασίστας ή κάτι τέτοιο.
Το πρώτο δόγμα που δεχόμαστε όλοι είναι η αρχή της πλειοψηφίας. Το κριτήριο ορθότητας μιας επιλογής είναι το τι θέλουν οι πολλοί. Στη δική μας δημοκρατία η επιλογή είναι μόνο για το ποιος θα μας κυβερνήσει. Αναρωτιέμαι, κοιτάζοντας την ιστορία των λαών αλλά και της επιστήμης, αν πολλές φορές η σωστή άποψη ήταν κτήμα των πολλών. Τα πλήθη στην Γερμανία που ζητωκραύγαζαν υπέρ του Χίτλερ ή στην Ιταλία υπέρ του Μουσολίνι νόμιζαν ότι αυτό ήταν το σωστό και το καλό της ανθρωπότητας. Προσπαθώ να φέρω στο νου μου την σκηνή της δολοφονίας του Μπρούνο όταν καταδικασμένος από την ιερά εξέταση οδηγιόταν στην πυρρά και εκεί το πλήθος θα χειροκροτούσε νομίζω. Το έγκλημά του ήταν η προσπάθεια για επιστημονική σκέψη. Θα ήθελα πολύ να ξέρω την γνώμη των δυτικών, των ανθρώπων με την τύχη να βρίσκονται σε μια χώρα που καταναλώνει περισσότερο από ότι σηκώνει ο πλανήτης μας για έναν περιορισμό της κατανάλωσης κατά 80 %. Αν γινόταν μια ψηφοφορία γι αυτό τι άραγε θα ψήφιζαν και τι θα έλεγαν οι άνθρωποι του τρίτου κόσμου για αυτό. Ας το θέσω λίγο διαφορετικά. Τι θα ψήφιζαν οι πολλοί αν τους δινόταν η δυνατότητα να διπλασιάσουν την κατανάλωση και τα λεφτά τους φυσικά παρότι αυτό όλοι ξέρουν ότι αυτό θα οδηγούσε στην καταστροφή του πλανήτη; Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι η πλειοψηφία σχεδόν πάντα δεν έχει ούτε την θέληση ούτε την ικανότητα να βρει την αλήθεια.
Εδώ υπάρχει το επιχείρημα της ωριμότητας. Πολλοί λένε ότι η πλειονότητα του κόσμου θα πρέπει να ωριμάσει και αυτό θα γίνει με τις διαδοχικές αποτυχίες. Σε κάποια χρόνια (χιλιάδες ίσως) ο λαός με το «αλάνθαστο κριτήριο» θα γίνει ποιο έξυπνος και ποιο ικανός να διαλέξει το σωστό. Δεν ξέρω αν και αμφιβάλλω αν αυτό γίνει ποτέ αλλά νομίζω ότι μέχρι τότε δεν θα υπάρχει κόσμος. Η ατομικιστική θέληση των πολλών θα τον έχει καταστρέψει. Εδώ συνήθως υπάρχει το επιχείρημα της που λέει ότι τα πράγματα θα αλλάξουν με την παιδεία. Ίσως να υπήρχε μια τέτοια θεωρητική πιθανότητα αλλά τι κάνουμε εμείς γι αυτό; Ο φορέας της παιδείας σήμερα τι κάνει; Το μεγαλύτερο μέρος της παιδείας το παίρνουμε από την τηλεόραση ή οποία μας προσφέρει αυτό ακριβώς που πηγαίνει την μόρφωση του κόσμου πίσω. Δεν χρειάζεται νομίζω επιχειρήματα για αυτή την θέση μια που τα προγράμματα διαλέγονται με το κριτήριο της αποδοχής από τους πολλούς όταν δεν επιλέγονται από την εξουσία που έχει κάθε λόγο να θέλει τον κόσμο αμόρφωτο.
Ποιος είναι ο λόγος που όλοι είναι τόσο εύκολα διατεθειμένοι να αποδεχτούν αυτό το δόγμα ή την αρχή της πλειοψηφίας; Όλοι έχουμε γνώμη και όλοι θέλουν να νομίζουν ότι περνάει κιόλας. Ποιο θα ήταν καλύτερο άλλοθι για την ψευδαίσθηση της συμμετοχής στα κοινά από την γενική και καθολική ψηφοφορία; Ακόμη μια από κοινού απόφαση έχει το μεγάλο πλεονέκτημα του περιορισμού της ευθύνης. Όταν βλέπω τον διπλανό μου να ψηφίζει το ίδιο με μένα, τότε πείθομαι ότι δεν κάνω λάθος αλλά δεν ξέρω ότι αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που κάνουμε όλοι μαζί το ίδιο λάθος.
Η αλήθεια είναι ότι μου δίνουν το δικαίωμα να ρίχνω την ψήφο μου μυστικά και φοβισμένα πίσω από το παραβάν λες και δεν μπορώ να πάρω την ευθύνη της άποψης μου. Πηγαίνοντας προς το εκλογικό κέντρο αναρωτιέμαι αν θα μπορέσω να πω κάτι που να ακουστεί παραπέρα με την μόνη δυνατότητα να διαλέξω ανάμεσα σε ένα πακέτο χαρτιά που έχουν ονόματα άγνωστα (ευτυχώς)σε μένα. Και αν θα ήθελα να πω ότι με ενδιαφέρει να με κυβερνήσει ένας τίμιος και χαμηλού προφίλ άνθρωπος πως θα το εκφράσω; Πώς θα διαλέξω ένα άνθρωπο που ενδιαφέρεται να δουλέψει περισσότερο από ότι τον ενδιαφέρει η προσωπική του προβολή; Μέσα στην αγωνία μου και με διάφορες σκέψεις ρίχνω με τα πολλά ένα ψηφοδέλτιο στην κάλπη. Την μεγάλη απογοήτευση την παίρνω όταν ακούω το βράδυ των εκλογών της αναλύσεις της πρόθεσής μου. Αναρωτιέμαι αν θέλουν τον πρόθεση μου γιατί δεν με ρωτούν;
Το μεγαλύτερο όμως όπλο της εξουσίας στην δημοκρατία μας είναι η διαχείριση της είδησης. Μια είδηση κατάλληλα σερβιρισμένη στην καλύτερη των περιπτώσεων λίγο παραπάνω τονισμένη ή αποδυναμωμένη καταλήγει να είναι ο κύριος παράγοντας που επηρεάζει τον τρόπο που σκέπτονται οι περισσότεροι των πολιτών. Σήμερα δεν υπάρχει λογοκρισία , ο καθένας λέει ότι θέλει, όμως όλοι σκέπτονται όπως θέλουν αυτοί που έχουν τα μέσα. Δεν είναι τυχαίο ότι ολόκληρα κράτη εμφανίζονται να πιστεύουν σε παραλογισμούς και αυτό γιατί η πληροφορία που έφτασε στον λαό ήταν διαστρεβλωμένη. Τα εγχειρίδια της ιστορίας που διδάσκονται τα παιδιά όλου του κόσμου δείχνουν καθαρά τι θέλω να πω. Ξέρω ότι εδώ υπάρχουν αντιδράσεις αλλά αυτοί που αντιδρούν απλά επιβεβαιώνουν αυτό ακριβώς το γεγονός
Το αποτέλεσμα όλων που ανέφερα παραπάνω είναι ότι στον δυτικό κόσμο έχουμε δημοκρατία που ουσιαστικά είναι αριστοκρατία με κριτήριο επιλογής των αρίστων την γνώμη των πολλών (και κακώς πληροφορημένων) Ουσιαστικά μας δίνει για διαχειριστές της εξουσίας αυτούς που καταφέρνουν να εξαπατήσουν καλυτέρα τους ψηφοφόρους. Δεν είναι τυχαίο ότι οι διάφοροι κρατούντες τις τύχες του κόσμου θέλουν να υπάρχει παντού μια δημοκρατία δυτικού τύπου. Αυτό θέλουμε;